یک روستا و این همه آبران

فصل شالیزار که میشه زیر آب بندان از شالیکوبی هم شلوغتره، هرکس که توی مَدباد پیداش نکردی برو پایینا، کوچیک و بزرگ و پیر و جوان ر میبینی وقت بی وقت مِران شالی ر یه سر بزنن، ساعت کار شالیزار هم 24 ساعته. از نصب شب که پاشور شروع مکنن این پَل و اون پَل ر بریدن تا بعدش که سحرخیزها و جان سخت ها- شایدم اول جان سخت و بعد سحرخیزها، شروع به کار کنن بعدشم نشاگرهای بیرونی که الله اکبر تمام شد مِنِه زمینان؛ اگر هم خبرهای دسته اول بخوای باید صبر کنی نشاگرهای خودی برسن؛ دقیق با جزییات ریز خبر رِ مطلع میشی، بعد از اون برو سراغ تخم کن ها که تفسیر و تحلیل خبر با عواقب احتمالی ر بشنوی تا ظهر و بعد از ظهر که تراکتور زن و تخم پخش کن و همه و همه تااا آخر که جان سخت ها بران خانه، شالیزار تو اوج ساعت کاری شه.

اما جدا از این قضایا ، مسئله ای که تقریبا همه باهاش خاطره دارن آب نداشتن شالی شانه، همه هم همیشه شالی شان از بی آبی خشک شده و زمین بالایی شان پر آبه . اصن اگه یکی تازه زمین شالیزاری بخواد بخره پا قولنامه براش مینویسن : چراندن و خشک خوردن جزئی از قرارداد است ‌‌‌‌.

سوالی که بطور واضح مطرح میشه اینه که اگر شالی من آب داشته باشه چرا باید وقت بی وقت برم پَل ببرم یا آب بقیه ر قطع کنم ؟ اگر وظیفه آبرانی درست مدیریت بشه دگه هربار شاهد فیلم اکشن اهالی سر آب گرفتن یا پَل بریدن نیستیم. این همه آبران زحمتکش که کل وقت شانه میزارن، اما بازهم گلایه از بی آبی زیاده… امیدواریم امسال با مدیریت بهتر و افراد با تجربه تر سال شالیزاری بهتری داشته باشیم.